Widowisko
Widowisko, Chiara Raineri, tł. Ewa Nicewicz, Polarny Lis 2025.
Tak się złożyło, że po raz pierwszy przeczytałam "Widowisko", leżąc w łóżku z gorączką. Ulotne sceny, dynamiczne dialogi i przesycone atmosferą letniego popołudnia ilustracje idealnie zagrały w moim ociężałym pod wpływem choroby umyśle. Kalejdoskop wrażeń porwał mnie bez reszty.
Włoska artystka, Chiara Raineri, picturebookiem "Widowisko" dopiero debiutuje na polskim rynku. Jest to jednak debiut, jakiego zdecydowanie można jej pozazdrościć, bo "Widowisko" to książka z jednej strony wyjątkowo wyrafinowana, z drugiej bardzo dziecięca i prosta. Przenosimy się do Paryża z czasów Belle Epoque, gdzie grupka dzieciaków od tajemniczego jegomościa w cylindrze dostaje bilety na cyrkowe przedstawienie. Bohaterowie wiodą nas ulicami miasta, przez sobie tylko znane zaułki, a ich wyobraźnia ożywia cyrkowe sceny czające się w ich umysłach. Chiara Raineri to niezwykle wrażliwa obserwatorka miasta. Paryż z jej ilustracji, leniwy i upalny, oświetlony promieniami letniego słońca i naznaczony wydarzeniami trwającego roku 1889 wydaje się wyludniony i spokojny. Ale w perspektywie biegnącej grupki przyjaciół i dyskretnie towarzyszących im cyrkowych gości, nabiera niezwykłej dynamiki. Pochwała ulotnych wrażeń, dziecięcy optymizm i żądza przygód czynią z tej krótkiej historii niezwykły teatr wrażeń, a nieoczekiwane zakończenie wskazuje na siłę marzeń.
Efekt silnie obecnego dziecięcego entuzjazmu autorka osiąga dzięki pierwszoosobowej narracji prowadzonej przez najmłodszego chłopca. Lekko wycofany, podporządkowany dynamice grupy wchodzi w zaproponowaną przez starszych aktywność z lekkim ociąganiem, ale szybko rozgrzewają go emocje towarzyszy. Proste przyjemności, jak puszczanie łódek na kanale czy jedzenie orzeszków z papierowej torebki, zdają się mieć dla małych bohaterów równą wartość jak czekająca ich na koniec biletowana niespodzianka. Chiarze Raineri udaje się uchwycić w książce istotę dzieciństwa i zapakować ją w dyskretny sztafaż cyrkowej magii.
