W świetle błyskawicy
W świetle błyskawicy, Lauren Wolk, tł. Dorota Konowrocka-Sawa, Dwie Siostry 2023.
Pensylwańska wieś lat 40. XX wieku. Bohaterka "Roku, w którym nauczyłam się kłamać", nastoletnia Annabelle, powraca, a w raz z nią magia sielankowego dzieciństwa poprzetykanego nabrzmiewającą prawdą, że życie ma jednak różne odcienie.
"W świetle błyskawicy" – polski przekład tytułu, podobnie jak w przypadku pierwszego tomu, różni się nieco znaczeniowo od oryginalnego. "My Own Lightning" – moja własna błyskawica. Symbolicznie i wprost angielski tytuł niesie ze sobą znacznie więcej sensu. Oto nasza bohaterka, nastoletnia Annabelle, faktycznie zostaje porażona przez piorun, z którego to wypadku wychodzi cało, a nawet zyskuje niezrozumiałą moc porozumiewania się ze zwierzętami. Ten na pozór baśniowy wątek nie jest dowodem na to, że autorka z poważnej literatury zeszła na manowce lekkiej fantastyki. Przeciwnie, ta niezrozumiała i de facto niepotwierdzona przypadłość wynosi historię na nieco inne rejestry społecznych relacji i uczuciowych metafor.
Lauren Wolk bardzo starannie i z dużym namysłem podeszła do kontynuacji nieco bezkompromisowej opowieści o naturze kłamstwa, psychologii tłumu, bezrozumnej przemocy i czynach, które pragną, ale nie doczekają się odwetu. "W świetle błyskawicy" to książka inna, ale skutecznie miażdżąca wszystkie nasze wyobrażenia o sprawiedliwym osądzie, z jakimi zakończyliśmy lekturę pierwszego tomu. Po jej przeczytaniu wydarzenia z Wilczego Jaru nabierają innego znaczenia, a sama Annabelle, odbijająca dotąd piłeczkę w rozgrywce ofiara-oprawca, przekonuje się, że ofiara bywa oprawcą a oprawca ofiarą.
"W świetle błyskawicy" to opowieść nieco lżejsza, rozwiązująca supły twardych ocen, tkająca materię pojednawczych rozmów i wybaczenia, które nie zawsze domaga się sprawiedliwości. Lekko relatywizująca, może nieco naiwna, ale na pewno bardziej ludzka niż pierwszy tom. Jednocześnie bardziej psia niż jakakolwiek książka, którą ostatnio miałam w ręku. Warto czytać po kolei.
