7/12/2013

Tonja z Glimmerdalen


Tonja z Glimmerdalen
Maria Parr
Dwie Siostry 2013
















"Jestem wściekła na Tonję z Glimmerdalen" - odpowiedziałam, kiedy mąż po dwóch tygodniach wspólnej rodzinnej lektury zapytał mnie, jak mi się podobało. Jestem wściekła, choć to świetna książka i chciałabym mieć ją na własność. Prawdą jest, że zanim wypożyczyłam ją z biblioteki, nie spojrzałam, że rekomendowana jest dla dzieci powyżej 8 lat. Co z tego, jak nawet na mnie zrobiła piorunujące wrażenie. Chyba nawet większe niż na 5-letnim Tomku. Bo nie jest to książka łatwych rozstrzygnięć. Raz nawet rzuciłam nią o stół, nie doczytawszy zdania do końca.

Maria Parr jest świetnie zapowiadającą się norweską pisarką. Mimo młodego wieku przylgnął już do niej przydomek "drugiej Astrid Lindgren". Czy udźwignie ciężar tego tytułu, przyjdzie nam się jeszcze przekonać, ale póki co jej dwie debiutanckie książki zdobyły uznanie czytelników nie tylko w Norwegii. Maria Parr przyznaje, że pierwsze historie zaczęła tworzyć na życzenie trójki młodszego rodzeństwa, które uwielbiało wieczorne opowieści w ich wspólnym pokoju. Dzisiaj autorka nadal spotyka się z dziećmi, na organizowanych w lokalnych szkołach lekcjach literackich. Podobno jest niezwykle otwartą, dowcipną i energetyczną osobą. Pochodzi z zachodniej Norwegii gdzie używa się nowonorweskiego (nynorsk) wariantu języka pisanego. W porównaniu z dialektem bokmål, którym posługuje się około 90 procent Norwegów, jest on słabiej rozpowszechniony. Parr czuje się jednak lokalną patriotką, dlatego swoje książki pisze również w standardzie nynorsk.

Idylliczne klimaty rodem z Bullerbyn to tylko wierzchnia powłoka tego co kryje w sobie "Tonja z Glimmerdalen".
I chyba nie możemy się irytować, tak jak mi się to zdarzyło, że Maria Parr celowo pokazuje świat, który nie jest przewidywalny, ludzi którzy nie są życzliwi i postawy, których nie da się łatwo wytłumaczyć. Nawet mając w ręku książkę dla dzieci. I oczywiście jest to margines na tle dobrych chwil, jakie "mała łobuziara z Glimmerdalen" przeżywa w swoim górskim azylu, pośród najbliższych i przyjaciół. Przyjaciół, którzy mimo że są mili, troskliwi i niezastąpieni również popełniają błędy, za które potem żałują, a czasem wcale nie. I można im mieć to za złe i można pomstować na autorkę, że zechciała piękny świat upstrzyć plamami ludzkich słabości. Bo "Tonja z Glimmerdalen" to książka, w której nie ma białych i czarnych charakterów. Tu dorośli popełniają błędy i nie zawsze umieją się z nich wytłumaczyć. A czasem nawet nie przyjdzie im to do głowy. "To nigdy nie jest wina dzieci" - przypomina uparcie Tonja i te słowa dźwięczą jak dzwon po lekturze książki.

I tylko jednej rzeczy nie mogę wybaczyć Dwóm Siostrom, że do wyjątkowo dobrego tłumaczenia wkradło się całe mnóstwo literówek. Może przy kolejnej tak grubej książce warto oddzielić redakcję od korekty?

7/09/2013

Mój brat czarodziej


Mój brat czarodziej
Anna Czerwińska-Rydel
Akapit Press 2013
















Rzadko ulegam czarowi artystycznych idoli. Nie czytuję biografii i nie zbieram autografów. Twórczość odbieram jako przejaw talentu, a nie miarę wielkości człowieka. Często bowiem czuję się rozczarowana, gdy za pięknym dziełem nie stoi piękny człowiek.

"Mój brat czarodziej" tylko w pewnym sensie jest opowieścią o Julianie Tuwimie i tylko trochę o Irenie Tuwim. Odebrałam ją przede wszystkim jako opowieść o braterskiej miłości starszego brata i młodszej siostry. Nie ma tu miejsca na czołobitność, pompę i ukłony. Jest zwykły chłopiec i zwykła dziewczynka, którzy w przedwojennej Łodzi spędzają piękne chwile swojego dzieciństwa. Chylę czoła dla pomysłu Anny Czerwińskiej-Rydel, która jako narratora wprowadziła małą Irenkę i to jej głosem opowiada o świecie, którego sama nie widziała i o ludziach, których nie znała. Kiedy w następnym kroku sięgnęłam do życiorysu Tuwimów, autentyczność świata przedstawionego w książce tylko nabrała kolorów. Wierzę, że właśnie tak bawili się, rozmawiali, tęsknili za sobą Julian Tuwim i jego siostra. I lubię ich bardziej niż czytając pochwalne elaboraty z okazji roku Tuwima. Tak łatwo wprowadzić jest ludzi wielkich na piedestał, a tak trudno potem ich stamtąd zdjąć. "Mój brat czarodziej" to książka, której udało się wykorzystać potencjał jaki Irena Tuwim zostawiła w swoich wspomnieniach ("Łódzkie pory roku"), żeby opowiedzieć najmłodszym czytelnikom, kim byli, zanim zostali Wielkim Poetą i Wielką Tłumaczką.

Więź jaka łączyła tych dwoje była wyjątkowa. Gdyby chcieć wesprzeć akcję "Pomyśl o dziecku", ta książka byłaby idealnym propagatorem wielokrotnego macierzyństwa. Jako mama trójki z ciepłym uśmiechem czytałam o Julku, który po powrocie z ferii świątecznych, mrugnąwszy porozumiewawczo okiem, obdarowuje młodszą siostrę zestawem papierowych zabawek. Znam to spojrzenie satysfakcji, gdy ona przyjmuje je z zachwytem i z podziwem patrzy na starszego brata. Często obserwuję je w naszym dziecinnym pokoju.

7/05/2013

Lato Stiny


Lato Stiny
Lena Anderson
Zakamarki 2013
















Stina i Linnea, Linnea i Stina - te dwa imiona możemy wymawiać jednym tchem, a jeszcze kilka dni temu nie wiedzieliśmy, co, a właściwie kto, je łączy. Lena Anderson, ilustratorka "Linnei w ogrodzie Moneta" przedstawiła nam się z nową książką, tym razem autorską, której bohaterką znowu jest kilkuletnia dziewczynka. To niesamowite, że Skandynawowie tak skutecznie podważają mit, jakoby dziewczynki były gorszymi bohaterkami książek niż chłopcy. Na podręcznej półce leży też "Tonja z Glimmerdalen" Marii Parr, którą czytamy od tygodnia. Entuzjazm Tomka dla obu książek pokazuje jasno, że mity warto jest obalać.
"Lato Stiny" to przede wszystkim książka obrazkowa, utrzymana w fantastycznym wakacyjnym klimacie. Ale jest w niej jeszcze coś, co mnie urzekło. Autorka w uroczy i skuteczny sposób odczarowuje starość i przybliża ją dziecku. Nawet tę trudną, związaną z dziwactwem i niedołężnością. Przyjemnie patrzy się z boku na przyjaźń między główną bohaterką i jej dziadkiem, przez karty książki odczuć można silną więź, która łączy ich, mimo ogromnej różnicy wieku. I nie jest to relacja dominacji, ale bycia razem na równych warunkach. Przywołuję w pamięci Pana Blomkvista w "Linnei", Pettsona, Gunnvalda we wspomnianej już "Tonji", Dziadziusia w "Dzieciach z Bullerbyn". Za każdym razem starość w zetknięciu z młodością nabiera nowej mocy, daje z siebie wszystko to, co dorosły świat uznałby za objaw zdziecinnienia. "Patrz, dziadku!", "Prawda, dziadku?" woła co chwilę Stina, a dziadek za każdym razem z równym zainteresowaniem i uwagą odpowiada "Co ty powiesz...". Dziadek nie jest nauczycielem, ale towarzyszem. Uważnym obserwatorem gotowym być obok i pomagać, jeśli będzie taka potrzeba. Staje mi przed oczami "Pamiętnik Blumki" i korczakowe ABC bycia z dzieckiem. Ile tu wyrozumiałości, otwartości i zaufania.To dzięki tym uczuciom "Lato Stiny" ma w sobie tyle letniego ciepła.

Ps. W ostatniej chwili przed publikacją zauważyłam na pasku odnośnik do tego postu. Nie mogłam się oprzeć, żeby nie zalinkować. :)

7/03/2013

Jak groch wędrował


Jak groch wędrował
Józef Czechowicz
il. Mirosław Zdrodowski-Zdrozdowski
Wydawnictwo Lubelskie 1982

Spoglądam na kartkę w kalendarzu i ze zdziwieniem stwierdzam, że już trzeci lipca. Wakacje trwają od kilku dni. Najstarsza wyjechała na obóz, Tomek i Sadzonka spędzają lato w mieście, a ja nie mogę jeszcze przetrawić zamieszania związanego z zakończeniem roku. Na Małej czcionce widać to najwyraźniej. Przestój ten jest jednak  tylko pozorny. Na stole w jadalni piętrzą się nowe książki, a my z radością okupujemy osiedlowe ławki i czytamy, ciesząc się pogodą i wolnością.

Pamiętam z dzieciństwa, że wakacje wchodziły zwykle nieco bardziej płynnym krokiem. Najpierw na straganach zaczynały pachnieć nowalijki, potem na stole pojawiały się pierwsze truskawki ze śmietaną, a w mieście zaczynało robić się duszno i skwarnie. W szafie zimowe ubrania robiły miejsce letnim sukienkom i wreszcie można było wskoczyć w sandały. Dziś lato zakrada się i znienacka napada na mnie w natłoku innych spraw.

Zdałam sobie z tego sprawę, wyciągając z półki najbardziej letnią z moich dziecięcych lektur - "Jak groch wędrował". Zapachniało lokalnym warzywniakiem, kapustą kiszoną z beczki i świeżym koperkiem. A wszystko to za sprawą cienkiej książeczki, która dzieciom schyłku socjalizmu pokazywała mechanizmy wolnego handlu.
Przez długie lata nie miałam pojęcia, że swojskie klimaty z maluchem w tle, to w istocie gorzka satyra mająca obrzydzić czytelnikom kapitalistyczne, złodziejskie spekulanctwo. Tylko czy dzieci o tym wiedziały? Czy brzydkie, narysowane zniekształconą kreską twarze, o wąskich jak szparki oczach były odbierane negatywnie?

Historia wędrującego grochu to proste opowiadanie, w którym groch przemierza długą drogę od rolnika do sklepikarza, a po drodze drożeje, sprzedawany z rąk do rąk przez kolejnych pośredników. Gdyby nie nazwisko autora, nikt by się nie domyślił, oglądając wydanie z 1982 r., że powstało prawie sto lat temu, a nie na użytek ludowej propagandy.

Józef Czechowicz (1903-1939), poeta związany z Lublinem, był członkiem i przywódcą lokalnej cyganerii. Pracował jako nauczyciel, publikował w "Płomyku" i "Płomyczku", współpracował z wieloma czasopismami, wydał kilka tomików poezji. Był artystą wszechstronnym. Zajmował się fotografią, współtworzył słuchowiska radiowe, pisał sztuki teatralne, zajmował się kinematografią. Zmarł tragicznie w pierwszych dniach po wybuchu Wojny. Gdyby dzisiaj chcieć przywołać Czechowicza w świadomości szerokiego grona odbiorców, trzeba by wspomnieć o piosenkach wykorzystujących jego utwory - "Szalona lokomotywa" Marka Grechuty, "Naprawdę nie dzieje się nic" Grzegorza Turnaua.










"A ja wiem, skąd ta drożyzna.
Kto z was wie, niech też przyzna.
Groch by dużo nie kosztował,
gdyby tyle nie wędrował..."

Minęło 30 lat a moje dzieci też chętnie słuchają czechowiczowego "Grochu" i równie atrakcyjny jak i mi wydaje im się Fiat 126p. Socjalistyczni wydawcy nie osiągnęli jednak swojego ukrytego celu. Nadal lubimy warzywniaki.

6/24/2013

Wizyta Iwony Chmielewskiej

Pamiętnik Blumki
Iwona Chmielewska
Media Rodzina 2011

O wędrowaniu przy zasypianiu
Iwona Chmielewska
Hokus-Pokus 2006

Domowe duchy
Dubravka Ugrešić
il. Iwona Chmielewska
Znak 2010


Wymarzył mi się czerwcowy weekend z Iwoną Chmielewską. Wyobraziłam sobie gorący dzień, promienie słońca tańczące po ścianach werandy, las, komary, my i ona. Tuż przed wyjazdem postanowiłam ją zaprosić. Tak na ostatnią chwilę. Nie byłam pewna, czy się uda. Popędziłam do biblioteki. Na półkach znalazłam trzy książki. Wypożyczyłam, ułożyłam ostrożnie w koszyku spacerówki i z poczuciem sukcesu wróciłam do domu.

Nie wiedziałam tylko jak przedstawić ją dzieciom. Jednego spotkania z żelazkowym "Kłopotem" nie mogłam uznać za wystarczającą gwarancję pogłębienia dobrze zapowiadającej się znajomości.

Przyszło samo. "Pamiętnik Blumki" zaczęłam czytać bez słowa komentarza, szukając nici porozumienia. Nie spodziewałam się, że znajdę ją tak szybko. Na szczęście Doktor Korczak okazał się nam bardziej bliski niż myślałam. Oswojone od lat z pedagogiką Marii Montessori i jej wizją dzieciństwa moje dzieci poczuły się jak u siebie. Pierwsze zaskoczenie: To tam też każde dziecko miało szufladkę, której nikomu nie wolno było otwierać? A potem następne: dzieciom należy się taki sam szacunek jak dorosłym, dzieci mogą same wybierać, nagrody są ważniejsze od kar i nikogo nie można do niczego zmuszać. Poczuliśmy się jak u siebie. Przeczytaliśmy od razu dwa razy.

Dom sierot na Krochmalnej 92 nigdy dotąd nie był mi tak bliski. Poczułam, że niepotrzebnie zwlekałam z sięgnięciem po "Pamiętnik Blumki". Chmielewska napisała o Korczaku odrzucając powielany tak często pryzmat tragicznego końca jego życia i skupiając się wprost na jego pracy i miłości do dzieci. Doceniam to bardzo. "Pamiętnik Blumki" to książka o trudnym, ale pięknym dzieciństwie. To także pełne szacunku spojrzenie na dorosłego, który potrafi trwać przy dziecku, nie wznosząc się ponad nie.

Pochłonęły nas ilustracje. Autorka po raz kolejny dała dowód swojej ogromnej wyobraźni i talentu do zaskakujących skojarzeń. Z mistrzowskim zacięciem i olśniewającą lekkością tworzy z nich swoisty znak firmowy, bawiąc się obranym motywem przewodnim. Papier w linię, który co chwila staje się czymś innym: pościelą w paski, żeberkami kaloryfera, sznurami do suszenia bielizny, czy szkieletem świecznika. Twarze dzieci, które opowiadają ich historię, przedmioty, które je otaczają. Czy Blumka była naprawdę? - pytają moje i razem zastanawiamy się nad odpowiedzią.
Duży format książki dodatkowo potęguje wrażenie i klimat tworzony przez ilustracje. Dzięki niemu czytelnik może fizycznie zanurzyć się w świecie wspomnień, którego już nie ma.

A wieczorem przed snem czytamy razem "O wędrowaniu przy zasypianiu" i "Domowe duchy" i choć jest późno przedłużamy co chwila o kolejny rozdział. Patrzę na wysunięte spod kołdry stopy moich dzieci i cieszę się, że Doktor Korczak od dziś będzie i moim Panem Doktorem.




6/18/2013

Pamiętnik grzecznego psa










Pamiętnik grzecznego psa
Wojciech Cesarz, Katarzyna Terachowicz
il. Joanna Rusinek
Literatura 2011


Podobno koty lubią chodzić własnymi drogami. A psy są najlepszym przyjacielem człowieka. Cokolwiek by nie powiedzieć o Winterze, głównym bohaterze "Pamiętnika grzecznego psa", wymyka się on wszystkim porzekadłom i przysłowiom.

"Nie wiem co to znaczy, dobry piesek, ale wydaje mi się, że to nie ja".

Nie jest grzeczny i potulny, nie lubi się podporządkowywać, ceni sobie dobrą zabawę, pełen brzuch i dobre towarzystwo.

"Tak zakończyłem tresurę. Było to bardzo ciekawe doświadczenie - nauczyłem się jeść ciasteczka, nie ufać ludziom i nie wykonywać żadnych poleceń".

Narracja poprowadzona z perspektywy psa to świetna okazja, żeby spojrzeć na ludzi z punktu widzenia nietypowego, ale bardzo wnikliwego obserwatora. Zresztą rzadko zdarza się w książkach dla dzieci, że to właśnie narracja nie dialogi stanowią sedno książki. Szybko przekonaliśmy się, że wszystkim w naszym domu ten winterowy monolog bardzo odpowiada. Śmialiśmy się szczerze, gdy nie rozumiał niektórych słów i zmieniał kontekst wypowiedzi, kiedy interpretował polecenia na własną korzyść albo dostrzegał wady dorosłych i o nich mówił. Śmieszna sprawa, bo ci dorośli bohaterowie książki, mimo że pokazani w życzliwym świetle są jednak prześwietleni na wskroś, jakby patrzyło na nich dziecko, któremu nie umyka żaden szczegół zachowania. Taka psia krytyka jest jednak bardziej na miejscu, nikt się nie zżyma na Wintera za jego bezkompromisowe oceny. Jest jak zwierzęcy odpowiednik Pippi.

"Pamiętnik grzecznego psa" można więc czytać między wierszami i wyciągać wnioski z mądrych obserwacji czworonoga. Ale książka nie poucza i nie jest infantylna. Jest po prostu dowcipna i mądra. Sami autorzy podkreślają, że nie jest to książka, ani dla dzieci, ani dla dorosłych. Takie książki lubimy najbardziej, bo każdy znajdzie w nich coś dla siebie i każdy w innym momencie śmieje się do łez. A Winter naprawdę rozśmieszyć do łez potrafi.

Nie można oczywiście zapomnieć o nieocenionej Joannie Rusinek, która zilustrowała "Pamiętnik grzecznego psa" i jego drugą część, czyli "Nowe przygody grzecznego psa". Opowiadając o pracy nad książką na antenie Radia Kraków, ilustratorka przyznała, że pierwsze projekty nie od razu zostały zatwierdzone przez autorów. Zależało im, żeby Winter z ilustracji wyglądał jak żywy pies rasy alaskan malamut. Czy jej się udało, można sprawdzić na facebookowej stronie książki.




6/11/2013

Pan Jan dla młodych wegetarian














Pan Jan dla młodych wegetarian
Na straganie
Jan Brzechwa
il. Aleksandra Woldańska-Płocińska
Wydawnictwo ?






W tym roku minie 5 lat od rozstrzygnięcia konkursu katowickiej ASP "Książki dobrze zaprojektowane, zacznijmy od dzieci", w którym Aleksandra Woldańska zdobyła nagrodę w kategorii "książka", za projekt "Pan Jan dla młodych wegetarian", do wiersza Jana Brzechwy "Na straganie". Niestety, do tej pory książka nie znalazła swojego wydawcy.

Narzekamy, że klasyczne polskie wiersze dla dzieci nie znajdują godnej siebie oprawy, a tymczasem nad projektami godnymi zauważenia nie ma kto się pochylić. Czy nie jest przypadkiem tak, że tradycyjna poezja sprzeda się bez kosztownych zabiegów ilustratorsko-edytorskich? Straszą nas więc koszmarki tuwimowo-brzechwowe, które nie sposób wziąć do ręki. Moje dzieci są ofiarą tej tendencji. Mimo szerokiego dostępu do różnorodnej literatury, poezję znają bardzo słabo. Czy "Pan Jan dla młodych wegetarian" ma szansę stanąć kiedyś na półce w księgarni? Nie tracę nadziei.

6/09/2013

Chrupek i Miętus - dzikie zwierzęta












Chrupek i Miętus - dzikie zwierzęta
Delphine Bournay
Wydawnictwo Dwie Siostry 2013 
"Chrupek i Miętus" dostali się wreszcie w nasze ręce, więc czym prędzej, całą rodziną, zasiedliśmy za kuchennym stołem i zabraliśmy się do lektury. Po pierwszym opowiadaniu zapadła znacząca cisza. Po drugim niektórzy zdecydowali się na niezbyt pochlebne oceny, po trzecim ja byłam już całkiem zażenowana i czym prędzej chciałam zakończyć spotkanie z apodyktyczną żabą i głupiutkim królikiem. Zanim zaczęliśmy czytać wydawało mi się, że dobór kolorów będzie największym minusem "Chrupka i Miętusa", po skończeniu, zrozumiałam, że projekt graficzny to zaledwie zadra na całościowym wizerunku. Nie miałam wątpliwości, że książka, która trafiła w nasze ręce nie jest z naszej bajki.  I choć zdaję sobie sprawę, że ta ocena jest czysto subiektywna, nie mogę nie zadać sobie pytania, co wpłynęło na nasz odbiór? 
 
Pierwsze wrażenie podobieństwa do "Felka i Toli" odpłynęło już po chwili. Poczucie humoru, o wiele cięższe niż u Sylvii Vanden Heeede, zbliżone było raczej do przekomarzanek rodem z kiepskich kreskówek. Nie chciałabym zrzucać odpowiedzialności na francuskie poczucie humoru, ale może powinnam pójść w tym kierunku. W końcu Roland Topor jako mistrz groteski i purnonsensu, świetnie wpisuje się w chrupkowo-miętusową scenerię. I choć bardzo cenię sobie Topora i lubię francuski dowcip, to wieszanie sroki za nogę i wylewanie na nią gorącego sosu, szczególnie w kontekście książki adresowanej do bardzo młodego odbiorcy, jakoś zupełnie nie przypadło mi do gustu.

Nie chciałabym tym stwierdzeniem zabierać głosu w dyskusji na temat granic dydaktyzmu w literaturze dziecięcej, bo zupełnie nie w tym rzecz. Kluczowym błędem tej książki nie jest bowiem dosadny charakter niektórych wątków, ale całkowity brak humoru. To znów subiektywny odbiór, który jest być może uwarunkowany kulturowo, a być może po prostu nie bawi nas to samo, co panią Bournay. Niewiele pomaga zgrabny skądinąd przekład. Efekt końcowy jest taki, jakby książkę napisała i zilustrowała nieco przemądrzała uczennica szkoły podstawowej.

Całościowy odbiór utrudnia również brak czytelnego klucza. Pierwsze opowiadanie ma wydźwięk nieco filozoficzny, jednak kolejne gubią ten trop i zmierzają w zupełnie innym kierunku. A ostatni gwóźdź do trumny dobijają końcowe wersy:
"Tak naprawdę, to dobrze nam,
 gdy jesteśmy wszyscy razem...
Kochamy się.
Jesteśmy dzikie,
ale się kochamy".